Dat kan als titel van het eerste bericht wel tellen. Dan zit je voor je computer, je vingers op de toetsen, klaar om de minste impuls van je hersenen naar je handen op te vangen, te staren naar een leeg scherm en dan komt er...
helemaal niks.
Het is niet dat ik niks te doen heb, integendeel, ik verzuip zowat in het werk -en ik kan zeggen: het papier op zich is niet erg, maar de hoeken van die cursussen kunnen ferm pijn doen. Een zin! Als je dan eindelijk een zin hebt gevonden die de moeite waard is om voor in actie te schieten, blijft hij ofwel halverwege je elleboog steken, of je beseft net iets te laat dat hij eigenlijk toch niets waard is, waardoor je zo'n honderdtal aanslagen per minuut hebt gemaakt voor niets. Prachtig. Als ik later op de avond kramp krijg in mijn spatieduim, ligt dat zeker en vast aan die ene stomme zin.
En plots besef je dat je je schoenen nog moet poetsen, of het stof moet afdoen, of -god forbid- je koekoeksklokken moet gelijk zetten met de tijd van je computer. Laat het duidelijk zijn: zulke dingen doe ik alleen tijdens de blok omdat -en dat is het leuke eraan- àlles beter is dan gewoon zitten en leren. Genoeg. Trouwens, als er dan toch plots een inspiratieboost de kop opsteekt, ben ik gewoonlijk na een klein half uur al zo moegewerkt dat ik zelfvoldaan naar de keuken wandel op zoek naar brainfood - die uiteindelijk toch maar besluit naar de heupen te gaan- en daarna weer helemaal opnieuw moet beginnen.
Dus dan kom ik uit de keuken met mijn zevende kop koffie, ik staar me een gat door mijn laptopscherm en ik wacht. Ik wacht tot ik iets kan opschrijven, of tot ik iets beters vind om te doen behalve de muren oplopen. En als dan plots toch een minuut van literair genie opborrelt in mijn hoofd en zich een weg naar mijn handen baant, draai ik me bruusk naar mijn bureau, grijp naar een pen en vergeet mijn koffie. De koffie wreekt zich door zich languit over mijn notities te nestelen en eens venijnig te lachen.
Godverfokkingdomme.
