woensdag 17 november 2010
Tweet-Tweet
dinsdag 16 november 2010
Saint Nicolas
Mijn sinterklaasdagen bevonden zich grotendeels in de jaren negentig, waar ik maar al te graag mee loop te dwepen. Vanzelfsprekend, lijkt me, want kinderen van de nineties hadden Darkwing Duck, Samson en Gert met de échte Samson, Flippo's in de chips en de Slinky -die spiralen die dienden om van de trap te duwen, maar eigenlijk al na twee treden stilvielen. Van MP3-spelers was er nog geen sprake, oh nee, ik spendeerde mijn zaterdagmiddagen met een cassetterecorder en Radio Donna. En dan maar wachten tot mijn lievelingsliedjes werden gespeeld. Razend kon ik worden wanneer de presentator over de intro praatte: Leen Demaré of niet, zoiets dééd je niet, en zeker niet over de Spice Girls. Ik mag mijn ouders best dankbaar zijn dat ze niet zomaar alles voor me kochten, want als het van mij afhing liep ik op mijn negende rond als Sporty Spice met een blote buik en gigantische plateauzolen, of erger, Buffalo's. Wie die afschuwelijke dingen mist, kan trouwens nog steeds een paar kopen in de Buffalowinkel in Aalst.
Terwijl de speelgoedtechnologie me tegenwoordig vierkant uitlacht, moest ik vroeger tevreden zijn met een Quizmaster of -hoe kan het ook anders- een Furby. Voor wie die trend niet heeft mogen meemaken: een Furby was een pluizige, vogelachtige alienbaby met flaporen, grote ogen en een bekje. Zowel mijn ouders als ikzelf hebben ons daar lelijk op miskeken, want het beest bleek een regelrecht monster. En maar honger hebben, en maar wenen. Stiekem was ik blij toen de kleine zus van een vriend per ongeluk een mes in het bakkes van die vogel had geramd. Kapot. Oeps.
De enige constanten Play-Doh, ooit bekend als Kutol Wall Cleaner, en Lego. Daar hou ik me aan vast. Meer zelfs, daar kan je me nog steeds plezier mee doen. Wat ben ik blij dat kinderen tegenwoordig tandartsje spelen in plaats van doktertje en dat ze hamburgertjes maken in plaats van baby's. Ik zet alleszins mijn schoentje -zonder wortel, want dat lust de hond ook- en hoop dat ik dit jaar braaf genoeg ben geweest. Ik vrees er een beetje voor.
maandag 15 november 2010
Schoonheid van de technologie
Het is een mythe dat de jeugd van tegenwoordig minder sociaal is. Alles draait vandaag de dag rond communicatie, kinderen worden geboren met een gsm in de hand en dat is niet per se een slechte zaak. Ik heb namelijk geleerd persoonlijkheden af te lezen uit iemands gsm-gezicht. Gsm-gezicht? Iedereen heeft het: de gelaatsuitdrukking wanneer iemand een sms'je leest en een fractie van een seconde lang niet beseft dat iedereen ziet dat hij tegen zichzelf glimlacht. Ik betrap er mezelf maar al te vaak op, maar ik ben niet de enige. Het meisje tegenover me op de metro vorige week trakteerde mij en de rest van de wagon op een eerlijke gsm-glimlach waar door ik even vergat dat het 7u45 was en dat me buiten enkel regen en school te wachten stonden.
donderdag 11 november 2010
Vrouwendag
woensdag 10 november 2010
Digitaal gehandicapt
maandag 8 november 2010
God
mij nog minder, want uw loop
grijnst mij tranen in mijn ogen
en schiet gaten in mijn hoop.
't Is nooit lang genoeg geleden
dat ik zo vernederd werd,
en ge zijt niet eens een jager,
want ik ben ook echt geen hert,
maar ge voelt u oppermachtig
omdat ik niet van u win.
Ik ben niks en gij moogt God zijn;
daar geloof ik ook niet in.
woensdag 27 oktober 2010
Virtueel volwassen
Sinds een week, echter, heb ik een e-mailadres dat past bij mijn leeftijd. Een puistenloos, kleurloos adres, zonder pluizige donssnor. En dat mag gevierd worden. Want vanaf nu ben ik virtueel volwassen.
Een echte dame, tenminste online.
zaterdag 16 oktober 2010
Culinair criticaster
Waar zijn de tijden dat ik nog kon glunderen bij het geluid van een kwak echte stoemp op een bord, of het gutsen van vleessaus in een zelfgehouwen vulkaan van puree. Sinds Jamie Oliver en Gordon Ramsey, of in België de iets minder knappe Peter Goossens en Sergio Herman, is het voor velen onmogelijk om nog te genieten van een lapje vlees zonder het ding met een vleesthermometer te bestoken, te kauwen en te herkauwen. Menig varken heeft er zijn levensdoel van gemaakt te mogen eindigen in een lekkere kotelet, nu heel Vlaanderen heeft besloten bij elkaar op bezoek te gaan om genadeloos elkaars eten af te breken. Komen Eten, de Beste Hobbykok van Vlaanderen, Mijn Restaurant,… Wie nu nog boerenkost serveert, wordt zonder pardon door televisiekijkend Vlaanderen gestenigd.
“Veel mensen denken dat ze kikkerbilletjes gewoon kunnen klaarmaken zoals vis, maar kikkers zijn geen vissen. Nee, dat zijn amfobieën. Veel mensen weten dat niet, dat dat amfobieën zijn.” Dat krijg je dan, als je diepvriesmaaltijdmensen op tv gooit. Diepvriesmaaltijdmensen zijn mensen die ‘s avonds meestal niets méér koken dan een blik ravioli, of een bakje lasagna van Come à Casa. Mensen die leven voor hun televisietoestel en die hun kinderen exotische namen geven die ze ergens hebben opgepikt in een Amerikaanse soap. Mensen wiens droom het is ooit zelf op tv te komen. Mensen die tijdens hun fifteen minutes of fame àlles willen tentoonspreiden wat ze te bieden hebben. Dat je nooit kikkerbilletjes mag verwarren met een pangasiusfilet bijvoorbeeld.
Het zou me weinig verbazen mochten de zelfmoordcijfers onder de Vlaamse huismoeders over de afgelopen jaren de pan uit zijn geswingd. De moeders die met bevende handen hun kinderen een bord voorschotelen, de echtgenotes die hun vis nu steeds met de graatzijde naar boven leggen: alles wordt beoordeeld, veroordeeld en uitgespuugd. Ik ben het pas gevaarlijk beginnen vinden toen ik mezelf betrapte op het gebruik van het woord cuisson. Of erger: bij mijn laatste visschotel merkte ik op dat de saus wel wat fraîcheur kon gebruiken. Wat betekent dat, in godsnaam?
Hoed u, dames en heren aller slag, voor sauce Cross and Blackwell, voor bisque en arroseren. Wapen u tegen het verdwijnen van stoofvlees op grootmoeders wijze. Kook gerust met wat van dit en wat van dat, uit de losse pols en zonder recept. Hef uw spatels, slijp uw messen, want niet iedereen is op zoek naar het lekkerste, naar het beste of naar het mooiste.
Sommigen onder ons hebben gewoon honger.
zondag 10 oktober 2010
Wiki-wicked
dinsdag 31 augustus 2010
Gij
Gij zijt wat ik mij herinner
en wat ik nog van u weet.
Gij zijt woorden die ge uitsprak,
en de dingen die ge deed.
Gij zijt hoe ge mij deed voelen,
gij zijt passie, gij zijt pijn.
Gij zijt vingers langs mijn lippen,
gij zijt wie ge mij liet zijn.
Ik boetseer u uit mijn dromen,
tot ik mij er neer bij leg.
Ik beeldhouw u uit verledens,
wat niet “gij” is, kap ik weg.
Veel te laat besef ik dat ik
mij voor niks heb uitgesloofd.
“Gij” zijt honderd keren schoner
in de beelden in mijn hoofd.
vrijdag 13 augustus 2010
Barsten
Ik heb u kapot gekregen,
dus heb ik u weer gemaakt
en omdat gij te perfect waart
heb ik u nog eens afgekraakt.
Ik heb gebroken en gewrongen,
u vernederd en gescheurd
en wat ge weer kon plakken
heb ik bespot en afgekeurd.
Ik heb gelachen met de brokken
als ge weer in duigen lag,
niet omdat ge het verdiende,
maar opdat zij u lijmen mag.
Zij mag u van mij pikken,
voor mijn part zijt ge vrij.
Uw schoonheid mag ze hebben
maar uw barsten zijn van mij.
zaterdag 7 augustus 2010
Nodig
donderdag 5 augustus 2010
Blutsen
Ge waart meer heel en in één stuk
ondanks uw barsten en uw breuken
en uw talent voor ongeluk.
Maar het lijkt u niet te deren
dat ik u wakker houd en terg,
en gij staat daar maar te lachen
en ge zegt:”Ik vind't niet erg,
want ik stond al vol met blutsen
en die hebt gij niet gezet.
En als ik ziek word van mijn eigen
dan hebt gij mij niet besmet.
Ik lig in duigen en daartegen
heb ik niet echt een bezwaar,
want gij zijt puzzels, gij zijt scherven,
dus we passen in elkaar.”
dinsdag 3 augustus 2010
Dichter, bij u
Ik heb u duizend keer verteld,
gescandeerd en opgezegd
en al uw letterkes geteld.
Met wat geluk ken 'k u vanbuiten.
Al uw ogen en uw mond,
de grote lijnen van uw lichaam,
en ik geloof da'k u verstond.
Als ge wilt, moogt gij mij lezen,
want gij zijt voor wie ik schrijf,
en als mijn metrum dat van u is
en ge vindt u in mijn lijf,
wel, dan moogt ge op mij schrijven
wie ge zijt en wie ge waart.
En dan zal ik weer op u rijmen,
eerst omarmend, dan gepaard.