Vrouwendag

Op en top vrouw, voel ik me. Dubbel en dik en nog eens dubbel. Zeker wanneer ik rond de middag nog in mijn nest lig te suffen in een kamer die ruikt naar slaap en snurk. Mijn bed dekt voor de gelegenheid zichzelf wanneer ik als een hinde uit mijn bed spring, naar de keuken dartel en al even elegant mijn teen tegen de kast stoot. Sierlijk, that's me. Ik vier mijn vrouw-zijn met een suikerbrioche of twee in de zetel, met de hond die jaloers naar me kijkt. Ook hij is mijn dagje vergeten, maar hem vergeef ik dat wel.

Nee, niets aan deze dag is feestelijk. Ik ben al iets meer dan 22 jaar vrouw, en dat is goed zo. Dat doe ik al die tijd al met glans en haast moeiteloos, alsof het in mijn natuur zit. Ik hoef het niet te vieren dat ik twee borsten heb, ook al heb ik die helemaal zelf gekweekt. Daar hoef ik geen felicitaties voor. Ik ben trouwens van plan nog minstens vijftig jaar vrouw te zijn, tot ik het beu ben -al is dat bij elke menstruatie- en daarna zie ik wel. Misschien kweek ik dan wel eens een piemel.

Maar vandaag is het vrouwendag en zou ik eigenlijk onder een fleece dekentje naar een weenfilm à la The Notebook moeten kijken met een pot Ben & Jerry's. Een beetje blij zitten wezen met mijn humeurwisselingen, mijn zwak voor pluizige dieren en het feit dat ik zittend plas. En dat de Duitsers dag op dag 92 jaar geleden capituleerden, dat is bijzaak. Hoera voor mijn borsten, en voor die van jou.