140 tekens, 20 minder dan een sms-bericht, en daar moet je het maar mee doen op Twitter. Ideaal voor wie kort van stof is, of voor de koning der oneliners. Bart De Wever zou er geweldig in zijn. Maar ik ben geen Bart De Wever, en dat is maar goed ook. Eén reden waarom de redder des vaderlands zich niet met Twitter bezighoudt, is misschien omdat België zich het tweeten nog niet eigen heeft gemaakt. In tegenstelling tot in de Verenigde Staten, zijn het voornamelijk journalisten, celebrities en internetfanaten die België in deze microblogosphere vertegenwoordigen.
Vanzelfsprekend, lijkt me. Een tweede grote verschil tussen de Twitterende Amerikaan en de Twitterende Belg, is dat er in tweetend België een stilzwijgende regel bestaat enkel te tweeten als je iets interessants te zeggen hebt. Aan die regel veeg ik vaak vierkant mijn virtuele voeten, en daar geef ik de Facebookstatusvrijheid de schuld van. Op Facebook kan je namelijk je hele leven in het lang en in het breed kwijt, tot hoe lang je op het toilet zit toe -thank god voor de 'verberg'-knop. Nee, op Twitter kan je maar beter iets zinnigs te zeggen hebben, en daar knelt het schoentje: door de overload aan journalisten en internetspraakmakers is het moeilijk nog iets nieuws te zeggen.
Stel dat je dan eindelijk iets hebt gevonden om de volle 140 tekens aan te wijden, dan is de vraag nog maar voor wie je uiteindelijk tweet. Als niemand een Twitter-account heeft, waarom zou je dan tweeten? Slechts een half procent van alle Belgen heeft ooit getweet, en dat terwijl ongeveer de helft van de Belgen een Facebookaccount heeft. Je kan het een beetje vergelijken als praten tegen een muur. Daardoor laten veel twitteraars, zo'n twintig procent, hun account al snel voor wat het is. Wie op Facebook oeverloos over alles kan zwetsen, én foto's kan delen, én zo'n 300 vrienden heeft, heeft geen boodschap aan het elitaire Twitter.
Slecht is Twitter echter hoegenaamd niet, zwaar onderschat des te meer. Je kan het een beetje vergelijken met een ultralight-versie van Facebook, zonder snufjes en voer voor stalkers. Gaga doet het, Kanye en 50Cent doen het, maar ook De Standaard en Studio Brussel: aan nieuws kom je op Twitter alleszins niet te kort. Mijn twittergebruik beperkt zich tot lurken, of kijken wat anderen te zeggen hebben zonder zelf al te veel te posten. Als je volgerslijst slechts een twintigtal leden telt en je timeline staat vol journalisten, wie ben ik dan om te tweeten?
Wie nog niet vertrouwd is met Twitter en het gekwetter daarrond, kan alvast oefenen op deze post-its: lekker vintage.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten