Mooi

Er was eens... Nee, dat begint vrij lullig. Een mens verwacht haast automatisch op het einde van de rit een soort van "ze leefden nog lang en gelukkig", en dat weet je nooit écht. Zelfs niet in sprookjes. Allemaal heel schattig, hoor, maar ik geloof er niet meer in. De prinsessen in de sprookjes zullen wel meer zijn geweest dan mooi alleen, want met mooi alleen kan je geen brood kopen. Of nee, dat houdt geen steek: als je mooi genoeg bent, krijg je't brood gratis aan je voeten gelegd. Dus ik herneem: met mooi alleen kom je er niet. Neem nu Assepoester. Dat de prins als een blok voor haar viel na één miezerig potje dansen, zou op zich wel kunnen, want zulke dingen gebeuren elke nacht in zwoele discotheken en platte chirofuiven, maar dat de prins nadien al die moeite deed om Assepoester op te sporen, kan niet enkel liggen aan haar mooie ogen. 't Kind moet tijdens het dansen wel een ongelooflijke charme aan de dag hebben gelegd of blijk hebben gegeven van een immense diepgang, of er was van lang noch gelukkig sprake geweest. Dan was het eerder gebleven bij een schandelijke fling die de hele koninklijke familie zich nog jarenlang had beklaagd. Voor mooi alleen blijft niemand samen.