Ik zie me nog zo zitten met mijn schaartje en enkele reclameboekjes van Droomland in mijn Aladdinpyjamaatje aan de keukentafel. Steevast knipte ik Gameboys uit of andere elektronische snufjes, want zo was ik toen al: een gadgetfreak. Wie ben ik dus om kritiek te leveren op de jeugd van tegenwoordig? Het is ondertussen zestien november en elke zender, op Eén na, wordt overspoeld door reclame voor Sinterklaas. De goedzak is zaterdag immers met stoomboot, Pieten en al aangekomen in Antwerpen, dus de tijd begint stilaan te dringen. Je kan maar beter al een brief klaar hebben, of het wordt een zesdecemberochtend om te janken.
Mijn sinterklaasdagen bevonden zich grotendeels in de jaren negentig, waar ik maar al te graag mee loop te dwepen. Vanzelfsprekend, lijkt me, want kinderen van de nineties hadden Darkwing Duck, Samson en Gert met de échte Samson, Flippo's in de chips en de Slinky -die spiralen die dienden om van de trap te duwen, maar eigenlijk al na twee treden stilvielen. Van MP3-spelers was er nog geen sprake, oh nee, ik spendeerde mijn zaterdagmiddagen met een cassetterecorder en Radio Donna. En dan maar wachten tot mijn lievelingsliedjes werden gespeeld. Razend kon ik worden wanneer de presentator over de intro praatte: Leen Demaré of niet, zoiets dééd je niet, en zeker niet over de Spice Girls. Ik mag mijn ouders best dankbaar zijn dat ze niet zomaar alles voor me kochten, want als het van mij afhing liep ik op mijn negende rond als Sporty Spice met een blote buik en gigantische plateauzolen, of erger, Buffalo's. Wie die afschuwelijke dingen mist, kan trouwens nog steeds een paar kopen in de Buffalowinkel in Aalst.
Terwijl de speelgoedtechnologie me tegenwoordig vierkant uitlacht, moest ik vroeger tevreden zijn met een Quizmaster of -hoe kan het ook anders- een Furby. Voor wie die trend niet heeft mogen meemaken: een Furby was een pluizige, vogelachtige alienbaby met flaporen, grote ogen en een bekje. Zowel mijn ouders als ikzelf hebben ons daar lelijk op miskeken, want het beest bleek een regelrecht monster. En maar honger hebben, en maar wenen. Stiekem was ik blij toen de kleine zus van een vriend per ongeluk een mes in het bakkes van die vogel had geramd. Kapot. Oeps.
De enige constanten Play-Doh, ooit bekend als Kutol Wall Cleaner, en Lego. Daar hou ik me aan vast. Meer zelfs, daar kan je me nog steeds plezier mee doen. Wat ben ik blij dat kinderen tegenwoordig tandartsje spelen in plaats van doktertje en dat ze hamburgertjes maken in plaats van baby's. Ik zet alleszins mijn schoentje -zonder wortel, want dat lust de hond ook- en hoop dat ik dit jaar braaf genoeg ben geweest. Ik vrees er een beetje voor.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten