Digitaal gehandicapt

Ik geloof dat ik mijn middelvinger heb gebroken, of op z'n minst gekneusd. Misschien heb ik wel een heel zeldzame vorm van kanker, daar net onder mijn eerste linkermiddelvingerkootje, en moet ik niet schrikken als straks heel mijn hand spontaan afvalt. Het doet in ieder geval pijn, en hoe die pijn er is gekomen, is ook mij een raadsel. Plots was hij er, zomaar, terwijl ik "I'm yours" van Jason Mraz speelde. Misschien maakte mijn vinger daarmee een statement.

Ik heb me dus met een soort van blinde doodsangst in de medicijnkast gegooid en het resultaat is een dik ingepakte vinger die stinkt naar Fastum Gel, ofte de geur van dat goedje dat mannen op hun spieren smeren voor een match. In die context heeft dat zijn charmes, maar op mijn vinger is dat minder het geval. Het ergst van al vind ik dat niemand mijn kwaal zo serieus neemt als ik. Als ik mijn moeder vraag eens te kijken naar mijn vinger, verwacht ik toch een:"Snel! Naar spoed! Dit moeten we laten onderzoeken!" Maar omdat dat niet gebeurt, ben ik maar bezorgd voor tien.

Mijn neanderthalervoorouders zouden eens smakelijk met mij lachen als ze wisten waar ik me druk om maakte. Als ze er het woord al voor hadden, zouden ze me een mietje genoemd hebben. En gelijk hebben ze, maar ik kan heus niet de enige zijn. Als mannen vroeger in groep op mammoeten gingen jagen en stoer sabeltandtijgers verschalkten, maar vandaag niet meer alleen naar de supermarkt durven, weet je hoe laat het is. Hetzelfde geldt voor tijden waarin het blijkbaar nodig is om Perdofemina op de markt te brengen; mijn neandermama verbeet de pijn en bloedde ongetwijfeld samen met haar neandervriendinnen gewoon op de bosgrond. In haar tijd was er immers nog geen sprake van Tampax Pearl. Zij had mos en bladeren en in het beste geval konijnenvacht, en voor haar was dat genoeg. Zij had namelijk andere zorgen: er moest altijd vuur zijn en ze moest haar grot beschermen tegen beren en andere gemene beesten. Wat kon haar een beetje bloed schelen. Topwijf, mijn voormoeder.

Maar zij speelde vast geen gitaar. Zij had genoeg aan negen gezonde vingers. In tijden waar alles een toetsenbord heeft, ben je niets meer zonder linkermiddelvinger. Hoe wil je dat ik naar behoren functioneer als ik digitaal gehandicapt ben?

Dat dacht ik ook.