Virtueel volwassen

Minstens tien e-mailadressen heb ik er tussen mijn 13 en nu doorgejaagd, en stuk voor stuk dienden ze om me te profileren, want dat is wat pubers doen. In die wilde jaren was het bijna cool om een e-mailadres te hebben dat meer underscores bevatte dan letters en dat in niets meer leek op je eigen naam. Het begon onschuldig, met volleyzot, want dat was ik: de nummer 9 met een killer smash, voor zover dat in de C-jeugd bestond. Een e-mailadres zo puur als mijn pokémonkaartenverzamelende zelf. En daarna is het fout gegaan.

Mijn e-mailadressen zijn beginnen stinken naar macramébandjes, kleurrijke t-shirts en kniekousen met streepjes, maar mijn virtuele puberteit manifesteerde zich vooral in de lengte en de inhoud van mijn nicknames op MSN. Daarvoor bestonden strenge regels: Nederlands was uit den boze, de nickname moest rijmen of hilarisch zijn, moest mijn gevoelens weerspiegelen en was foutloos. Dat laatste is de enige regel die nog steeds in voege is, en dat is omdat mijn nickname al een paar jaar mijn naam is. Nicknames waren ook niet voor mezelf bestemd, maar dienden vooral om een reactie uit te lokken. Aandachtszoekerij, zo je wil."Vraag me toch alsjeblief wat er is!"

Sinds een week, echter, heb ik een e-mailadres dat past bij mijn leeftijd. Een puistenloos, kleurloos adres, zonder pluizige donssnor. En dat mag gevierd worden. Want vanaf nu ben ik virtueel volwassen.

Een echte dame, tenminste online.